นิยาย..แต่ยังไม่มีชื่อเรื่อง [อัพตอน3หน้า2][14+]

Mail says


ติ๊ดๆๆ..ติ๊กๆๆ !!! (เสียงนาฬิกาปลุก -0-)
ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกเสียงกุ๊กๆกิ๊กๆ ฟังแล้วชวนน่ารำคาญเป็นอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย แม้แต่อาบน้ำ (โสโครกๆจริงยัยนี่) แต่ฉันก็ต้องจำใจลุกไปอาบน้ำทำให้ร่างกายของฉันสดชื่นหน่อย เพื่อที่จิตใจของฉันจะสดชื่นตามมาเพราะตอนนี้มันห่อเหี่ยวเหลือเกินยิ่งกว่าซากใบไม้แห้งซะอีก -0-
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินมานั่งที่โต๊ะหนังสือซึ่งมีภาพถ่ายชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ถ่ายตอนเดทครั้งแรกถูกล้อมกรอบด้วยกรอบรูปอันสวย ใช่แล้ว...คุณคิดไม่ผิดหรอก มันเป็นรูปของฉันกับเฟียส ความรู้สึกแบบเมื่อวานก็หวนกลับมาอีกครั้ง ทั้งอึดอัด เสียใจ เจ็บจนพูดไม่ออก ภาพของเฟียสกับผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาในสมอง คำบอกเลิกที่เขาบอกฉันยังคงดังซ้ำๆอยู่ในหัว เหมือนมีใครมาเปิดฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันอยากจะลืมภาพพวกนี้ อยากจะล้างมันออกไปให้หมด ต้องให้ฉันเอาหัวโขกประตู ตีลังกาลงบันไดเพื่อทำให้ความจำเลื่อมชั้นก็ยอม (รักษาภาพพจน์หน่อยก็ได้นะ - -)
ติ๊ดๆๆ...ครืนๆ..
เสียงข้อความเข้าทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ แล้วรีบเดินไปที่โทรศัพท์อย่างมีความหวัง ..... หวังว่าข้อความในนั้นจะส่งกลับมาว่า ‘ เราคืนดีกันนะที่รัก ผมขอโทษ ’ ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นจังเลย T^T แต่แล้วความหวังของฉันก็ต้องพังทลายลงทั้งหมดเพราะข้อความที่ส่งมานั้นเป็นข้อความแจ้งยอดเงิน ก๊าซซ บัดซบที่สุด !
ฉันเก็บของทุกอย่างที่เขาเคยให้แทบข้ามวันข้ามคืน ... ซะเมื่อไหร่ แฮะๆ ^^’ เมื่อฉันเก็บเสร็จจึงนำไปทิ้งไว้หน้าบ้าน เพื่อรอให้รถเก็บขยะมาเก็บสิ่งของพวกนี้ไปซะ ฮ่าๆ

โครก ...คราก ~
อ๊ะ ! สงสัยล่ะสิ่ว่าเสียงอะไร เฉลยยยย เสียงท้องฉันร้องไงล่ะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่ตื่นมาเพราะมัวคลุกอยุ่กับการรื้อห้อง เห้อ...มันน่าเบื่อจริงๆนะ - - ฉันคิดพลางเดินลงไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรใส่ท้อง แต่ก้พบกับความว่างเปล่า ไร้ซึ่งอาหาร ฉันจึงต้องจำใจกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทน พระเจ้า! ชีวิตฉันทำไมรันทดเช่นนี้ T^T
หลังจากที่เติมพลังจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรียบร้อย TT ฉันก็ไปก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่เพื่อที่จะไปเดินช็อปปิ้ง ซื้อโปสเตอร์สวยๆมาแปะที่ห้องสักหน่อย เพราะตอนนี้ห้องของฉันโล่งจนทำให้ชั้นรู้สึกโหวงๆ หลังจากที่นั่งรถมาได้สักพักก็มาถึงห้างสักที ฉันรีบจ่ายเงินและเดินเข้าไปในห้างด้วยความสดชื่น ~ แต่พลันสายตาของฉันก็ไปโฟกัสเห็นคู่หญิงชายคู่หนึ่ง... กำลังยืนคุยที่หน้าร้านขายของแบรนด์ดังด้วยท่าทางที่ซีเรียส ยิ่งฉันเดินเข้าไป ฉันก็ยิ่งเห็นหน้าของทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน
ยัยผู้หญิงคนนี้ทำไมหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน....เฮ้ย! ผู้หญิงคนนี้มันคนเดียวกับยัยน่ารักที่ควงแขนเฟียสเมื่อวานนี่นา นี่มันอะไรกัน...? ฉันงงไปหมดแล้ว


3
Amp says
10.30 น.
กราฟพาฉันมาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาพาฉันไปทานมื้อเช้า (มันจะเที่ยงแล้วนะ - -) ในร้านอาหารอิตาเลี่ยน (ซึ่งมันก็เลี่ยนจริงๆค่าา TOT ) เมื่อทานเสร็จเราสองคนก็เดินไปยังร้านที่รวมของแบรนด์ดังที่ฉันโปรดปรานที่สุดไว้ทุกอย่าง
“ แอ้มอยากได้กระเป๋ามั้ย เดี๋ยวกราฟซื้อให้ “ กราฟถามฉันอย่างเอาใจ
“ มันแพงนะ ไว้แอ้มซื้อเองดีกว่า “
“ ไม่เป็นไร เพื่อแอ้มน่ะนะ ต่อให้ต้องซื้อโลกทั้งโลกมา กราฟก็จะทำ “ กราฟพูดทีเล่นทีจริง ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิมหลายเท่า นี่ฉันมาวันนี้เพื่อบอกเลิกเขาจริงๆใช่มั้ย ?
“ งั้นถ้าไม่เอากระเป๋า แอ้มบอกกราฟดิ่ว่าอยากได้อะไร ^^ “
“ … ”
“แอ้ม ....แอ้มอยากได้อะไร ^^;; ”
“ … ”
“ งั้นเปลี่ยนเป็นร้านที่แพงกว่านี้ดีมะ..”
“ เราเลิกกันเถอะกราฟ! “ ฉันพูดมันออกไปแล้วจริงๆ กราฟมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างพลางหัวเราะ
“ เห้ ~ ตลกน่าแอ้ม เรารักกันจะตาย อย่าล้อเล่นน่า ฮ่าๆ “
“ พอซักทีกราฟ! แอ้มไม่ได้ล้อเล่น แอ้มไม่ได้รักกราฟแล้ว กราฟได้ยินที่แอ้มพูดมั้ย “
ฉันตะโกนเสียงดังจนคนที่อยู่รอบข้างหันมามองเป็นกันเป็นตาเดียว แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องบอกเลิกเขา
“.....”
“ แอ้ม...ขอโทษนะกราฟ...เข้าใจแอ้มชะ... “
“ มันเป็นใครหรอแอ้ม มันดีกว่ากราฟตรงไหน ทั้งๆที่กราฟรักแอ้มมากขนาดนี้ ทำไมแอ้มต้องทิ้งกราฟไป ? “
” ..... “
“ พูดมาสิ่แอ้ม “
“ ..... ”
“ โถ่เว้ยยยย บอกให้พูดไงยัยบ้า! “ กราฟเริ่มหมดความอดทนเพราะฉันไม่ตอบอะไรเขาเลย จึงตะคอกใส่ฉัน
“ เพราะกราฟเป็นแบบนี้ไง กราฟขึ้นเสียงใส่แอ้ม กราฟเคยรู้ตัวบ้างมั้ย เวลากราฟโมโหกราฟก็ชอบมาตะคอกใส่แอ้ม เวลาเราโทรคุยกันกราฟก็ตัดสายใส่แอ้มก่อนที่แอ้มจะพูดจบ พอคิดจะง้อก็ซื้อของพวกนี้มาให้ เห็นแอ้มเป็นตัวอะไรหรอกราฟ เห็นแอ้มเป็นพวกเห็นแก่ได้รึไง ? “ ฉันพูดพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันเจ็บปวดจริงๆ นี่แหละคือสาเหตุที่แท้จริงที่ฉันอยากจะเลิกกับเขา มันไม่ใช่เพราะเฟียสหรอก
“ ไม่ใช่แบบนั้นนะแอ้ม .. กราฟขอโทษที่ทำให้คนอื่นมองแอ้มไม่ดี แต่กราฟแค่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคนที่กราฟรักก็แค่นั้นเอง “
“ ขอโทษงั้นหรอ หึ...กราฟรู้มั้ย ? สิ่งที่แอ้มอยากได้จากคนที่แอ้มรักน่ะ ไม่ใช่ข้าวของพวกนี้หรอก แอ้มแค่อยากให้กราฟเอาใจใส่แอ้ม รู้จักคิดก่อนทำ แล้วก็เข้าใจความรู้สึกของแอ้ม ไม่ใช่เอะอะก็ซื้อของแบรนด์เนมพวกนี้มาให้ “
“ ….. ”
“ กราฟทำให้แอ้มได้มั้ย ? ”
“ ตอบไม่ได้สิ่นะ มันคงจะเป็นเรื่องที่ยากเกินความสามารถของกราฟ ”
“ ….. ”
“ พอกันทีกราฟ ตลอดเวลาที่เราคบกันมาแอ้มยอมรับว่าแอ้มรักกราฟ ทนกราฟมาตลอด และไม่เคยคิดอยากได้ของพวกนี้ด้วย แต่ความอดทนของแอ้มมีขีดจำกัด วันนี้แอ้มไม่ขอทนอีกแล้ว พอกันที !!! “
เมื่อพูดจบ ฉันจึงหยิบBB และเครื่องสำอางแบรนด์ดังที่เขาซื้อให้ออกจากกระเป๋า แล้วจัดการโยนลงไปที่พื้น จนมันแตกกระจาย ก่อนจะปากระเป๋าที่ว่างเปล่าใส่แผงอกของเขา
“ จบกันแค่นี้นะ ขอให้เจอคนใหม่ที่ต้องการของพวกนี้ก็แล้วกัน ” ฉันพูดพลางปาดน้ำตา แล้วจึงเดินกระแทกส้นเท้าออกมาจากพื้นที่บริเวณนั้นเพื่ออกมาโบกรถแท็กซี่กลับคอนโดทันที