Fatal Frame ปิดรับสมัคร ตอนจบ

สวัสดีประชาชีทุกท่านถึง Left 4 Dead 3 จะจบไปแล้วนี้เองก็เถอะ

แต่มันอย่างเขียนอ่ะเลยมาอย่างรวดเร็วกับ Fatal Frame ฟิคแนวสยอง

รับสมัคร

พระเอก ได้แล้ว

นางเอก ได้แล้ว

รีบๆมานะ

แบบฟอร์ม

ชื่อ :
อยากเป็น :
นิสัย :
อาชีพ :
(อายุไม่ต้องเพราะอายุตัวละครไล่เลี่ยกัน)

ผมนำ Intro มาให้อ่านก่อนละกัน

ที่นี่ ณ โรงเรียนแห่งนี้ เป็นที่ที่มีเรื่องราวชวนขนหัวลุกทั้งนั้นเช่น ที่นี่เคยเป็นวัดแถมยังเคยเป็นสถานที่ทำพิธีอะไรบางอย่างด้วย เป็นต้น ผมมาที่นี่ยามราตรีเพราะอยากพิสูจน์เรื่องราวเหล่านั้นค่พิสูจน์ ได้ข่าวว่าที่นี่เคยมีนักเรียนมาพิสูจน์และเห็นเขาอีกครั้งในสภาพ นิทราไม่มีวันตื่นจนถึงทุกวันนี้ และเมื่อผมเข้าไปในนั้นยามราตรีในหน้าร้อนวันนั้นฝันร้ายก็เริ่มก็ตัวและหลอกหลอนผม. . .จนไม่กล้าที่จะยุ่งกับที่นี่ตอนกลางคืน ...

มาเร็วๆ

ชื่อ :ชิน

อยากเป็น :พระเอก

นิสัย :ชินเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจาปราศัยกับใครมากเท่าใหร่ ส่วนมากจะชอบหมกตัวอยู่แต่กลับหนังสือสิ่งลึกลับต่างๆ ที่มีอยู่เต็มบ้าน เป็นคนที่ดูเอ่อระเหย แต่เมื่อได้ยินคำว่า "สิ่งลึกลับ"เขาจะดูกระปรี่กระเปล่าและกระชับกระเชงมาก เป็นคนที่ดูปัญญาอ่อน แต่ก็เป็นถึงหัวหน้า(ชมรม)ที่คนก็นับหน้าถือตาอยู่มากพอควร เวลามีปัญหาอะไร ชินเป็นตัวเลือกแรก ที่เพื่อนจะให้เขาช่วยเหลือ

อาชีพ :นักเรียนม.ปลาย(มัทธยม6)ที่ไม่ได้ใฝ่ฝันถึงเรื่องอนาคตของตน ไม่เคยคิดแต่น้อยเลยว่า ตัวเองนั่นจะไปเรียนต่อหรือไปทำงานที่ใหน ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนมีความสามารถทางด้านกีฬา และด้านการเรียนสูงมากคนหนึ่งของโรงเรียนแท้ๆ ปัจจุบัณเป็นหัวหน้าชมรม "สิ่งลึกลับ"
เป็นชมรมที่ชอบสืบค้นสิ่งลึกลับต่างๆทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน ดูเหมือนจะเป็นชมรมใหญ่ แต่กลับมีสมาชิกอยู่เพียงน้อยนิดแถมถูกอาจารย์จ้องจะปิดชมรมนี้ หลายครั้งก็มาแล้ว เขาเลยพยามจะหาแก่นสารของชมรม ด้วยการตะเวนหา สิ่งลึกลับเหนือธรรมชาติ

ฝากด้วยนะครับ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านหรือไม่ ก็จะติดตามต่อไปครับผม [You must be registered and logged in to see this image.]

โอเคผ่านคุณคือคคนแรกเลย

ขอสมัครเป็นคนอ่านแล้วกัน 555

-*-

ตกลงจะให้ลบป่าว??

ชื่อ : นาโอะ
อยากเป็น : นางเอก [ชีวิตจริงไม่เคยได้เป็น ขอเป็นในนิยายแทนละกัน !]
นิสัย : เป็นเด็กสาววัยสดใส นิสัยร่าเริง เข้ากับคนง่าย มีเพื่อนเยอะแยะ แม้กระทั่งคนที่เพิ่งเจอหน้ากันเธอก็สามารถเข้าไปพูดคุยได้โดยไม่เคอะเขินเลยสักนิด แต่เธอเป็นคนที่มีสสัมผัสที่ 6 สามารถมองเห็นและสื่อสารกับสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นได้ ใฝ่ฝันไว้ว่าก่อนที่จะจบจากโรงเรียนนี้จะต้องเข้าชมรมสิ่งลึกลับให้ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำได้ เพราะว่าเป็นศัตรูกับสมาชิกในชมรมคนหนึ่งอยู่ (อยากให้เป็นเพื่อนพระเอกสักคนอ่ะ) จึงไม่อยากอยู่ชมรมเดียวกัน
อาชีพ : นักเรียน ม.ปลาย ปีสอง


**ทำไมต้องให้ม๊อดลบด่วน???**

อะ...ลบทำไมอะครับ หรือว่าจะไม่แต่งแล้ว หรือว่าอะไรครับช่วยบอกเหตุผลด้วยครับ( [You must be registered and logged in to see this image.] ใจจริงไม่อยากให้ลบนะครับ อยากให้แต่งต่ออะ อยากอ่านอะครับ ลบทำไมหละครับ [You must be registered and logged in to see this image.] )

ขอโทษนะครับ แต่ผมขอพูดตามตรงเลยนะครับ ผมชอบเรื่องนี้มากครับ!!!! ถ้าคุณ [You must be registered and logged in to see this link.] จะไม่เขียนต่อแล้ว ผมขอเอาเรื่องนี้ไปต่อยอดได้ใหมครับ เผอิญถูกใจเรื่องนี้อย่างมากจนไม่อยากให้มันหายไป(ฟังดูเลี่ยนแต่จริงนะครับ) ผมขอเอาไปแต่งต่อเลยนะครับ ขอความกรุณาด้วยนะครับ (ถ้าไม่อนุญาติก็เป็นไรครับ ขึ้นอยู่กับการตัดสินของ AKIR KUNG คนเดียวเลยครับผม)ขอบคุณครับ!!!!

งั้นมาแต่งก็ได้ แต่งรอคนมาสมัคร Mafia mission เลย

~~HiBird~~ พิมพ์ว่า:ชื่อ : นาโอะ
อยากเป็น : นางเอก [ชีวิตจริงไม่เคยได้เป็น ขอเป็นในนิยายแทนละกัน !]
นิสัย : เป็นเด็กสาววัยสดใส นิสัยร่าเริง เข้ากับคนง่าย มีเพื่อนเยอะแยะ แม้กระทั่งคนที่เพิ่งเจอหน้ากันเธอก็สามารถเข้าไปพูดคุยได้โดยไม่เคอะเขินเลยสักนิด แต่เธอเป็นคนที่มีสสัมผัสที่ 6 สามารถมองเห็นและสื่อสารกับสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นได้ ใฝ่ฝันไว้ว่าก่อนที่จะจบจากโรงเรียนนี้จะต้องเข้าชมรมสิ่งลึกลับให้ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำได้ เพราะว่าเป็นศัตรูกับสมาชิกในชมรมคนหนึ่งอยู่ (อยากให้เป็นเพื่อนพระเอกสักคนอ่ะ) จึงไม่อยากอยู่ชมรมเดียวกัน
อาชีพ : นักเรียน ม.ปลาย ปีสอง


**ทำไมต้องให้ม๊อดลบด่วน???**

จัดให้คุณได้เป็นนางเอกสมใจอยากแน่นอน

เอาเป็นว่าผมจะมาแต่งครับ แถมตอนสองมาเพื่อขอโทษที่จะยกเลิกด้วย

แต่เวลาอ่านเปิดเพลงนี้ด้วยล่ะ



credit เพลง [You must be registered and logged in to see this link.]

ชื่อเพลง koe ร้องโดย amano tsukiko

1^st night – Resonance from school (เนื้อเรื่องของชิน)

ผมชื่อชินเป็นคนไม่สนใจไม่พูดจาปราศัยกับใครมากนักผมเอาแต่อ่านหนังสือการ์ตูนหรือนิยายที่มันน่ากลัวๆ
ผมขลุกกับเรื่องแบบนี้ตลอดแหละ
ในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนผมได้ยินข่าวนักเรียนโรงเรียนผมเข้าไปที่นั้นตอนกลางคืนและมีคนไปพบเขาสลบอยู่หน้าโรงเรียนจนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่ตื่นเลย

ผมไปยังที่นั่นเหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจผมให้ไป เพราะความอยากรู้งั้นรึ
หรือ เพราะความชอบเรื่องแปลกเช่นผีสางอะไรทำนองนั้นรึ
ผมส่ายหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไปและปีนรั้วโรงเรียนเข้าไปนั้นโดยไม่รู้สึกถึงฝันร้ายเลย
ผมเอากล้องไปด้วยเผื่อถ่ายภาพพวกมันได้ผมแอบไปยังประตูหลังที่ใครๆก็ลืมปิดเป็นประจำผมเดินเข้าไปยังอีกฟากหนึ่งของประตู
จู่ๆผมก็ปวดหัวขึ้นมาและเห็นภาพขาวดำเป็นวัดแห่งหนึ่งมีศพชายหญิงคู่หนึ่งถูกแขวนไว้กับต้นไทรและภาพนั้นก็หายไปจากหัว
“อะไรกัน ?” ผมพูดกับตัวเองและตัดสินใจเดินต่ออย่างไม่ลังเล
ความมืดบรรยากาศที่ดูกดดัน ผมรู้สึกหนาววูบ ฟืด ฟาด เสียงใครกำลังหายใจรดใส่ผมลมหายใจที่เย็นยะเยือกราวกับไอหนาวที่เชียงใหม่ทำให้ผมขนลุกซู่
ผมหันไปเพื่อดูว่ามีใครกำลังแกล้งอยู่รึเปล่า เคว้งคว้างว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน
ผมเกิดอาการใจแป้วขึ้นมาผมรีบเดินไปและเห็นใครบางคนเดินเข้าไปในห้องเรียนผมรีบตามเข้าไปแต่ก็ไม่พบใคร
ติ๋ง . . . ติ๋ง มีน้ำอะไรบางอย่างหยดใส่ผมเมื่อผมลองเอามือแตะที่หัวและเอามาดู
เลือด . . . มันคือเลือด เลือดใครกัน ผมรีบมองขึ้นไปแต่ก็ไม่พบใครและคราบเลือดในมือผมมันก็หายไปราวกับภาพลวงตา
ผมมองสำรวจไปรอบๆห้องแต่กลับไม่มีอะไรเมื่อผมจะออกไปประตูมันก็ปิดและมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกิโมโนสีดำถือค้อนกับลิ่มเดินมาทางผม
เด็กสาวยกค้อนขึ้นจะทุบผมผมรีบหลบและจะวิ่งไปเปิดประตู “คุณคือผู้ถูกเลือก . . .
คุณจะต้องโดนสักทั้งตัวและมากับเราซะ. . .”
ผมเห็นเธอเดินเข้ามาใกล้ๆผมถีบประตูออกและวิ่งไปตามทางหวังจะหาทางออกผมไปหยุดที่ทางเดินชั้น
2 จู่ๆ ก็มีหญิงคนหนึ่งถูกสักทั้งตัวเธอพยายามจะจับผมแต่ผมก็วิ่งหนีเธอจนกระทั่งใกล้ถึงทางออกประตูหลัง
เธอตามผมมาทันและจับไหล่ซ้ายผมไว้ผมสะบัดหนีและวิ่งออกจากที่นี่ไป

ฝึบ แฮ่กๆๆ ผมสะดุ้งตื่นเหงื่อไหลทั้งตัว “ฝันหรอเนี่ย อ.. โอ๊ย”
ผมรู้สึกเจ็บที่หลังผมลองไปส่องที่กระจกก็พบกับรอยสักสีน้ำเงินแล้วมันก็ค่อยๆจางหายไปผมไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
ในขณะที่กำลังจะออกไปซื้อนิยายสยองขวัญเล่มใหม่นั้นหน้าห้องของผมมีซองจดหมายบางอย่างจ่าหน้าซองถึงผมจึงเก็บมันไปอ่านและเมื่อดูชื่อผู้ส่งแต่มันกลับไม่มี
ผมไม่ได้สนใจอะไรในจดหมายนั้นซักเท่าไหร่
แต่มีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมคือรูปผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรีบออกไปซื้อนิยายและกลับมา
ตกดึกผมลองอ่านจดหมายอีกครั้ง “คุณคงรู้จักชั้นใช่ไหมรุ่นน้องปีสองนาโอะไง
ช่วงนี้คุณฝันอะไรแปลกๆรึเปล่ารูปที่ชั้นส่งไปมันเป็นรูปชั้น เราต่างเป็นผู้ถูกเลือกในพิธีกรรมบางอย่าง
แล้วอีกอย่างรับชั้นเข้าชมรมด้วยนะคะนะๆๆ อยากเข้าๆ”
ผมรู้สึกว่ามันไร้สาระและนอนลงบนเตียง
ผมฝันเห็นตัวเองกำลังถูกสักอยู่และตื่นขึ้นมาในโรงเรียนผมลองเดินสำรวจหาทางออกแต่ทางออกถูกปิดทุกผมเดินไปเรื่อยๆ
และพบกล้องเก่าๆอันหนึ่งผมหยิบขึ้นมาและเห็นชายคนหนึ่ง
เขาไม่มีขาเลยลอยมาหาผมและชี้ไปที่สุดทางเดินของประตูและชี้กลับมาที่กล้องเก่าๆอันนี้ผมลองเอามันมาถ่ายดูและมันก็ทำให้ประตูบานหนึ่งปรากฎขึ้นมาผมลองเข้าไปในนั้นมีเชือกแขวนเต็มไปหมดผมเดินไปที่กระตรงทางเดินและปรากฎร่างชายคนนั้นอีกครั้งผมตกใจและขยี้ตาดูเขาหายไปหวังว่าผมคงแค่ตาฝาดนะผมเดินเข้าไปในประตูข้างและพบแผ่นฟิล์มเก่าๆผมลองจุมันเข้าไปเผื่อว่าผมจะถ่ายได้อะไรบ้างและผมก็เห็นชายคนนั้นเดินไปยังตู้เก็บของผมลองไปเปิดมันและพบเครื่องอัดเสียงผมเอามือไปหยิบมันผมเห็นภาพบางอย่างชายคนนั้นกับเพื่อนๆเขาเดินสำรวจในโรงเรียนยามราตรีและพบประตูบานนี้เพื่อนเขาหายไปหมดเหลือแต่เขาชายคนนั้นเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างและซ่อนอยู่ในตู้เขาแอบมองผู้หญิงที่มีรอยสักเต็มตัว
“มาเป็นทาสรับใช่ข้าไปตลอกกาลเสียเถิด จงมาๆ”
เสียงหญิงสาวพูดและเดินไปยังตู้ผมรู้สึกตัวอีกครั้งและลองเอาเครื่องอัดเทปผมกลับไปที่ประตู้บานนั้นเพื่อจะออกไปเมื่อก้าวข้ามไปยังอีกฟากของประตูผมก็เข้ามายังห้องนี้อีกครั้งผมพยายามเดินออกแต่ก็กลับมาที่เดิมผมกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้งและสำรวจห้องนั้นก็พบกับทางลับทางหนึ่งผมลองเดินไปตามทางและโผล่มากลางป่า
เห็นปราสาทแห่งหนึ่งมีต้นไม้ที่แขวนศพชายหญิงคู่หนึ่งผมลองเดินเข้าไปแต่ชายคนนั้นเขาจะมาทำร้ายผมและขัดขวางผม
จู่ๆผมก็ดันไปกดชัตเตอร์ใส่เขาทำให้เขาหายไปและกลายเป็นดวงไฟสีเขียวแล้วก็หายไปผมไม่รู้เพราะอะไรแต่กล้องที่ผมเก็บได้มันคงจะมีอำนาจอะไรบางอย่างแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปในปราสาท และพบกับผู้หญิงที่มีรอยสักคนนั้นอีกครั้งเธอบีบคอผมและแล้วผมก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“อ๊ะ” รอยสักมันเริ่มลามจาหลังไปถึงไหล่ของผมและจางหายไปอีกครั้ง
มันเจ็บปวดสุดๆเลย วันนี้มีหญิงคนหนึ่งเธอบอกว่าเป็นคนที่ส่งจดหมายมา เธอชื่อนาโอะ
“ที่ชั้นส่งจดหมายนั่นไปน่ะเพราะมีคนบอกว่าเราคือผู้ถูกเลือกเข้าพิธีกรรมบางอย่างแถมช่วงนี้ยังฝันแปลกๆเกี่ยวกับที่โรงเรียนด้วย”
ผมได้แต่นั่งเงียบแต่ผมก็แอบอึ้งอยู่ในใจเล็กน้อยที่ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ฝันแบบนั้น
“ชั้นมีเรื่องอยากจะขอร้องน่ะค่ะ” เธอพูด “อะไรล่ะ” “นับชั้นเข้าชมรมด้วยนะคะ
แต่ว่าชั้นเป็นศัตรูกับเพื่อนคุณน่ะค่ะ” เธอพูดกับผมใกล้ๆหนองโพอยู่ตรงหน้าผมเต็มสองตาเลย
“เอิ่มจะขอเก็บไปคิดละกัน” “เย้ ขอบคุณรับนะๆ
อ๊ะใช้สิคุณฝันเห็นชายคนหนึ่งที่ถูกสักทั้งตัวมั๊ย”
“ผมไม่เห็นหรอกแต่ผมเห็นผู้หญิงถูกสักทั้งตัวแทน” “หรอคะ” “อื้ม”
ผมตอบเธอแต่เธอก็ไม่มีท่าทีตอบอะไรและอำลาผมกลับบ้านไป . . .

2^nd night – คาวาคุระ บานาโอกะ (เนื้อเรื่องของ
นาโอะ)

ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรชั้นถึงต้องมาเกี่ยวพันกับเรื่องพรรคนี้ด้วยก็ไม่รู้

“นาโอะจ๊ะมาช่วยแม่ขายของหน่อยสิแม่จะไปธุระ”
เสียงผู้เป็นแม่เรียกให้เด็กสาวลงมาจากบนบ้าน “ค่ะแม่” เด็กสาววางหนังสือ Soul
eater เล่ม 21 ลงและรีบลงไปข้างล่าง
ชั้นชื่อนาโอะเป็นนักเรียนชั้นปีสองได้ข่าวเรื่องนักเรียนของโรงเรียนชั้นไปในโรงเรียนในตอนกลางคืนและมีคนพบเขาสลบอยู่ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย
ชั้นฝันว่าตัวเองอยู่ในโรงเรียน . . .


“ที่ไหนกันเนี่ย”
ชั้นมองไปรอบๆและเห็นประตูบานหนึ่งเมื่อเข้าไปชั้นลองหาอะไรมาเป็นอาวุธและเดินเข้าไปแล้วก็เจอกับทางลับในทางนั้นมืดมิดมีเสียงเหมือนใครบางคนกำลังพูดอยู่กับชั้น
“เธอคือผู้ถูกเลือก. . .” ทำเอาชั้นขนแขนแสตนอัพเอาเรื่องเลย
แต่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆขามันก็เดินไปเองทั้งๆที่พยายามจะหยุดแต่มันก็ไม่หยุดเดินไปจนกระทั่งถึงประสาทแห่งหนึ่งกลางป่าและเมื่อเข้าไปก็พบกับกล้องดิจิตอลอันหนึ่งชั้นเก็บขึ้นมาและเดินไปตามทางพบผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้ชั้นเข้าไปถามเธอแต่เธอก็ทำท่ากลัวใส่
“ไม่เป็นไรนะคะ”
ชั้นพยายามปลอบเธอให้ใจเย็นแต่กลับทำให้เธอกลัวหนักกว่าเดิมและหนีชั้นไปในที่สุด
ชั้นหยายามตามเธอไปแต่ก็หลงกับเธอในที่สุดจนชั้นมายังห้องโถงแห่งหนึ่งชั้นเดินสำรวจเล็กน้อยห้องมืดๆแสงน้อยในขณะที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดในห้องนั้นก็เหมือนมีใครมาจับขาเอาไว้
มือเย็นๆราวกับไปแช่น้ำแข็งที่ไหนมาเสียงลมหายใจทที่หายใจรดชั้น คำพูดเมื่อครู่ดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอคือผู้ถูกเลือก...ๆ...ๆ” ชั้นพยายามหลับตาทำเป็นไม่ได้ยิน “ลืมตาซะสิมองชั้นนะ”
เสียงหญิงชราคนหนึ่งพูดอย่างอ่อนหวานทำให้ชั้นโล่งใจและลืมตา
สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือใบหน้าของหญิงขราตาโบ๋หน้าซูบเหลือแต่กระดูกชั้นร้องและเผลอล้มตกบันไดไปแต่ดีที่ไม่เป็นไรและชั้นจะเปิดประตูออกแต่ก็มีหญิงสาววัยกลางคนยืนบังประตูเอาไว้ชั้นไม่รู้จะทำยังไงจนลองเอากล้องไปถ่ายรูปเลียนแบบเกม
Fatal frame ดูและทำให้เธอหายไปชั้นหนีมันและพบกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งชั้นเข้าไปถามแต่เธอกลับตอบว่า
“อย่า . . . อย่าเข้ามา” ชั้นงงและเมื่อจะเอามือไปจัลไหล่เธอมันเหมือนมีพลีงอะไรบางอย่างผลักชั้นออกไปและเธอก็ถูกวิญญาณอะไรไม่รู้สีดำๆมารุมเธอ
ชั้นถ่ายรูปพวกมันเอาไว้มันหายไปและชั้นลองเข้าไปหาเธอก็พบกับบัตรประจำนักเรียนที่มีรอยถูกเผาอยู่ข้างๆเธอชั้นหยิบขึ้นมาดู
“คาวาคุระ บานาโอกะ” ชั้นผวานั่นคือนักเรียนโรงเรียนชั้นที่หลับไม่ตื่นแถมยังเป็นเด็กห้องชั้นด้วย
“บานะจังนี่ชันเองนะ นาโอะไง” “ไม่ๆๆ อย่าเข้ามา” และเธอก็พยายามจะทำร้ายชั้น
ชั้นถ่ายภาพเธอทำให้เธอหายไป และหนีออกมามีชายคนหนึ่งมีรอยสักทั้งตัวไล่ตามชั้นเขาจับแขนชั้นชั้นทำได้เพียงสะบัดและหนีจนออกมาได้
ในรุ่งเช้า ชั้นตื่นขึ้นมาและเจ็บที่แขนซ้ายมากๆ
มีรอยสักปรากฎขึ้นและค่อยๆจางหายไป เพื่อนชั้นคนหนึ่งบอกว่าหัวหน้าชมฝันเรื่องประหลาดด้วยล่ะ
ชั้นเลยเขียนจดหมายไปให้และขอเข้าชมรมคำตอบของเขาเพียง “ขอคิดก่อน”
ชั้นไม่ได้สิ้นหวังแต่อย่างไร. . .และในคืนนั้นเขาก็โทรมาหาชั้นและรับชั้นเข้าชมรมชั้นดีใจมากๆเลย
ในคืนนั้นชั้นหวังว่าจะได้ฝันดีๆ แต่กลายเป็นว่าอยู่ในปราสาทแห่งนั้นอีกครั้ง . ..

ติดตามตอนต่อไป

บร๊ะเจ้าช่วยกล้วอัคคี!!!!สุดยอดเลยครับ จะรออ่านต่อไปนะคร้าบบบบบ

sakuragi nana พิมพ์ว่า:-*-

ตกลงจะให้ลบป่าว??

ไม่ต้องแล้วครับผม!!!!

ตอนอ่านลุ้นมากเลยอ่ะ 55 5
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า

คราวนี้ละพระกกับางของจะมีบทร่วมันแล้วล่ะ ^^ แต่ว่าก่อนจะอ่านอย่าลืมเปิดไฟให้สว่างหน่อยสายตาจะได้ไม่เสียและเปิดเพลง
KOE ในโพสของผมตอนแรกนะครับ จะได้มีอารมณ์


Fatal Frame


3^rd night – สิ่งที่ยิ่งกว่าฝันร้าย


ผมโทรไปบอกเธอว่าจะรับเธอเข้าชมรม
ท่าทางจะดีใจไม่ใช่ย่อยแฮะ “จ๊อก.....”
ท้องผมร้องจัดเลยแถมยังรู้สึกอยากกินซูชิด้วยแต่ก็คงไม่ได้เพราะผมต้องเก็บตังค์ซื้อ
บีบี รุ่นใหม่ที่จะออกเร็วๆนี้
ผมเลยต้มมาม่าตราดาวดำรสกิมจิและใส่ลูกชิ้นลงไปทีนี้ล่ะถ้าผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆประทังชีวิตไปกับมาม่าใส่ลูกชิ้นเผลอๆอาจทำให้ผมซื้อทีวีจอแบนรุ่นบราเซียได้ก็ได้นะเนี่ย(หัวเราะ)หลังจากที่กินเสร็จผมก็ไปอ่านนิยายสยองตามปกติและเข้านอน


“ชิน . . .
ตื่นๆ ตื่นสิ ชิน” เสียงนี่คุ้นๆนะ ชินลืมตาขึ้นและพบกับนาโอะ “เอ๊ะเธอ
คนที่ขอเข้าชมรมนี่นา” ชินตกใจ “ค่ะ
ตอนนี้เรากำลังฝันอยู่และอยู่ในปราสาทแห่งนี้ด้วย” นาโอะบอกกับชิน
ชินพยายามปลุกตัวเอง “จะปลุกยังไงๆ ก็ไม่ได้ผลหรอกชั้นลองมาแล้ว จนกว่าเราจะตื่น
เราลองสำรวจที่นี่ดูดีมั๊ยคะ” นาโอะเสนอ “ก็ได้” ชินหยิบไฟฉายและกล้องขึ้นมาและเดินไปตามทางของปราสาทจนมาพบกับทาง
สี่แยก ผมกับนาโอะ ตัดสินใจไปทางซ้าย แต่จู่ๆ “แกต้องถูกบูชายันต์. . .”
เสียงชายชราคนหนึ่งพูดใส่หูของนาโอะ “ชินได้ยินอะไรมั๊ย” “ไม่นี่นา มีอะไรรึเปล่า
?” “เปล่าหรอกชั้นคงหูฝาดไปเอง” ลทั้งคู่ก็เข้าไปในห้องตรงสุดทางเดิน
และพบกับเครื่องฉายภาพเก่าๆ
ชินลองเปิดเครื่องฉายดูสิ่งที่เครื่องฉายกำลังฉายนั้นทำให้ทั้งคู่ตะลึง
เพราะนั้นคือภาพการทำพิธีลึกลับอะไรบางอย่าง ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังถูกสักทั้งตัว
พวกเขาดูเจ็บปวด
ชินรีบปิดมันและลองเข้าไปในห้องข้างๆพบกับเลนส์กล้องถ่ายภาพชินลองประกอบมันเข้ากับกล้องและเดินต่อไปจู่ๆ
ก็มีศพตกลงมา โครมเป็นศพชายคนหนึ่งที่เน่าเปื่อยเหม็นสุด “แหวะ”
นาโอะแทบอ้วกออกมาทั้งคู่เดินผ่านศพนี้ลำบกับประตูที่มีตุ๊กตาบางอย่างแขวนเอาไว้ชินพยายามจะเอามันออกแต่มันเหนียวมากๆเหมือนมีอะไรเหนี่ยวรั้งไว้นาโอะจึงลองถ่ายรูปมันและเห็นเหมือนมีรูปศพชายคนเมื่อครู่นาโอะจึงวิ่งไปโดยที่ทิ้งชืนเอาไว้นาโอะกลับไปและถ่ายเอาไว้
จู่ๆตุ๊กตาตัวที่ชินพยายามดึงก็หายไป นาโอะกลับมาหาชินโดยที่ชินยังยืนงงอยู่ “แฮ่ก
ๆ ๆ” “นาโอะเป็นอะไรหรอ?” “เปล่าจ้ะ” ชินทำเป็นไม่สนใจอะไรและเปิดประตูนั้นออก
สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือสวนหย่อมมีต้นซากุระต้นหนึ่งที่มีกระดาษสีแดงแขวนไว้เต็มไปหมดชินและนาโอะเดินตรงนั้นและจู่ๆก็มีเสียงเหยียบใบไม้แห้ง
“กรอบ แกรบ กรอบ แกรบ” และเสียงฝีเท้าเดินบนทางเดิน “ออด แอด” และเสียงเด็กๆ กำลัง
วิ่งเล่นบนพื้นในสวนหย่อมมีรอยเท้าเด็กอยู่ด้วย ทั้งคู่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้มาจากมุมสวนและเมื่อเข้าไปก็เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆใส่ชุดกิโมโนนั่งร้องไห้ให้กับผีเสื้อแสนสวยตัวหนึ่งเมื่อเราจะเข้าไปคุยกับเด็กสาวเธอก็เอาตะเกียบทั้งสองอันทิ่มไปที่ปีกของมันข้างละอันและวิ่งหนีไปในคฤหาสประตูทุกบานปิดเองโดยอัตโนมัติและมีเสียงเหยียบใบไม้แห่งอีกครั้งคราวนี้มีลมบางอย่างพัดจนใบไม้ปลิวและมีร่างของอะไรบางอย่างปรากฎสิ่งที่เห็นนั้นเป็นคนท่อนบนถูกพันด้วยผ้าพันแผลจนเหมือนมัมมี่ท่อนล่างไม่มีอะไรนอกจากเศษผ้าที่ฟิดบางส่วนเอาไว้จู่มันพ่นน้ำอะไรบางอย่างออกมาใส่พวกเราดีที่หลบได้น้ำนั้นเป็นน้ำกรดผมรีบถ่ายรูปมันทำให้มันร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดนาโอะถ่ายรูปใส่มันเช่นกัน
คราวนี้มันหายไปและกลายเป็นดวงวิญญาณสีน้ำตาลและหายไปในที่สุดคราวนี้ประตูหน้าต่างทุกบานเปิดออกอีกครั้งลมเริ่มสงบลง
ทั้งคู่เข้าไปในนั้นเพื่อตามหาตัวเด็กเมื่อครู่และพบกับเด็กผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งนั่งยองๆบนทางเดินเมื่อเราจะเข้าไปคุยเขาก็วิ่งไปและหันกลับมาทางพวกเรา
หน้าตาของเขาซูบเหลือแต่กระดูก
ตาหลุดออกมาเด็กคนนั้นเหยียบลูกตาของตัวเองและเดินเข้ามาหา “มาเล่นกันเถอะฮะ” ชินรีบถ่ายรูปเขาทำให้เขาหายไปเขาหายไปพร้อมเสียงที่โหยหวน
ทั้งคู่เดินต่อไปจนถึงประตูเล็กๆบานหนึ่งทั้งคู่เปิดและลอดมันเข้าไปภายในห้องเป็นห้องมีกระดาษสีแดงแปะไว้ทั่วผนังของห้องและมีชั้นวางที่มี่ธูปเทียนปักเอาไว้และมีตุ๊กตาชายหญิงคู่หนึ่งทั้งคู่เดินเข้าไปและแตะมัน
จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงที่เจอในสวนปรากฎตัวขึ้นพร้อมอีกสองสามคนสิ่วและลิ่มมาทางชินและนาโอะในที่สุดทั้งคู่ก็เอาชนะพวกเธอได้และเหล่าเด็กสาวก็หายไป


“แฮ่ก ๆ ๆ อะ
โอ๊ย” รอยสักที่เริ่มลามไปทั้งแขนชินและหายไปเช่นเดิม วันนี้นาโอะมาหาผมและบอกข่าวเรื่องเด็กที่เข้าไปในโรงเรียนและหลับไม่ตื่น
ชินไปหาเธอที่โรงพยาบาลกับนาโอะและเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงจู่ๆรอยสักทั้งร่างกายเธอก็ปรากฎและหายไปต่อหน้าต่อตาชินเมื่อชินเดินไปใกล้ๆเธอ
จู่ๆก็นาโอะก็เอามือจับไหล่ชินไว้ชินเอามือไปจับและบอกกับนาโอะว่า “ไม่เป็นไรนะ”
แต่ทว่านาโอะอยู่ตรงเตียงของเธองั้นมือที่จับไหล่เขาอยู่ล่ะชินหันกลับไปมองแต่ก็ไม่มีใครเลย
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะชิน” “ปะ...เปล่า”
ผมเอามือข้างหนึ่งเกาศรีษะและเดินเข้าไปหาเธอจู่ๆก็มีลมพัดในห้องทั้งๆที่หน้าต่างก็ปิดไว้ร่างของบานาโอะเด็กสาวคนนั้นหายไปเหลือแต่รอยไหม้บนเตียงและมีเสียงร้องโหยหวนว่า
“ช่วยด้วย!!!” ชินและนาโอะออกไปบอกพยาบาลคนหนึ่งว่าบานาโอะหายไปเหลือแต่รอยไหม้คำตอบของพยาบาลนั้นตอบสะเทือนใจมากๆ
“ถ้าคุณคุวาบาร่า บานาโอกะ ล่ะก็ตายไปตั้งแต่เมื่อแล้วล่ะค่ะ เสียใจด้วยนะคะ”
และพยบาลคนนั้นก็เดินจากไป แล้วสิ่งที่เห็นนั่นคืออะไรล่ะ. . .


ติดตามตอนต่อไป To be continue [You must be registered and logged in to see this image.]

โอ้พระเจ้า เริ่มสยดสยองแล้วขึ้นแล้ว!!!!!

จบแล้วๆ
พอดีมันใกล้เปิดเทอมแล้วก็เลยต้องรีบเดี๋ยวตอนเปิดเทอมมีหวังมาช้าแน่เลย
มาอย่างเร็วเพราะจะแต่ง mafia mission


Fatal Frame


4^th night – พิธีแห่งความรักที่ขาดสะบั้น


หลังจากกลับจากโรงพยาบาล
ทั้งคู่ก็ไปเที่ยวเล่นเพื่อคลายความเครียดกันบ้างเช่นไปกินไอติม ไปเดินซื้อของกัน
จน ช่วงเย็นก็อำลาแลพกลับบ้านกัน “โอ๊ย!!! เงินซื้อบีบีรุ่นใหม่จะเหลือมั๊ยเนี่ย”
ชินแอบโวยวายในใจ “เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่เที่ยวกับผู้ชายสองต่อสองเต็มวัน
เผลอสักวันเราอาจเป็นแฟนกันก็ได้” นาโอะคิดในใจอย่างปลื้มนิดๆ
ทั้งคู่กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยจนกระทั่งตกดึกก็นอน . . .


ภาพชายหญิงที่ถูกสักทั้งตัวถูกแขวนไว้บนต้นไทรและถูกเผาทั้งเป็น
ผู้คนที่อยู่ในพิธีพากันโห่ร้อง และแล้วภาพก็ถูกตัดไปชินตื่นขึ้นและปลุกนาโอะที่นอนอยู่ข้าง
“นาโอะตื่นเร็ว” “เอ๋ ชิน” นาโอะตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ทั้งคู่เดินต่อไปจนถึงห้องห้องหนึ่งมีมุ้งที่กำลังกางทั้งคู่เปิดออกและพบกับโครงกระดูก
“อ๊า!!!” นาโอะกรี๊ดและกอดชินเอาไว้
ชินเห็นสมุดสีเทาอยู่ตรงมือเขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน “เดิมทีที่นี่มีกฎอยู่อย่างหนึ่งว่าคนในตระกูลของปราสาทแห่งนี้จะต้องแต่งงานกับคนที่รักเท่านั้นและต้องอยู่กันไปตราบเท่าฟ้าดินสลาย
แต่ถ้าหากเมื่อใดที่มีชู้หรือหย่ากันจะต้องถูกบูชายันต์เพื่อไม่ให้เทพแห่งความรักกริ้วโกรธแต่เมื่อใดที่ไม่ทำพิธีนี้ที่นี่จะถูกสาปไปตลอดกาล
และมาครั้งหนึ่งคนของตระกูลแห่งนี้ได้เกิดการทะเลาะกันและจะทำการหย่าแต่ทว่าการทำบูชายันต์ครั้งนี้มันล้มเหลวไม่เป็นท่าถึงพวกเขาจะถูกบูชายันต์ไปแต่วิญญาณของพวกเขาก็ยังวนเวียนคงเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่ทำพิธีเสร็จจะต้องนำไปแขวนกับต้นไทรเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และนำไปลอยทะเลแต่ตอนนั้นเกิดเหตุทางที่จะนำศพไปลอยที่ทะเลถล่มและปิดเอาไว้จากนั้นก็ใช้เวลานั้นมากกว่าหนึ่งสัปดาห์กว่าจะเปอดทางได้ตอนนั้นมันสายเกินไปจึงทำให้ที่นี่ถูกสาป.
. .วิญญาณทั้งคู่กลายเป็นวิญญาณร้ายไปซะแล้ว”
ชินปิดหนังสือลงและมีเสียงผู้หญิงร้องไห้มาจากด้านหลังพร้อมทั้งลมหายใจที่หายใจรดต้นคอของนาโอะทั้งคู่ออกมาจากห้องนั้นและหนีไปตอนนั้นเองมีมือคนจับขาชินเอาไว้ทำให้ชินล้มลงและแล้วมันก็ลากชินไปในความมืด
นาโอะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหนีไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาใกล้ถึงทางออกแต่พื้นก็พังลงเบื้องล่างนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรมืดมิดนาโอะหยิบไฟฉายของตนขึ้นมาและส่องดูรอบๆพบกับประตูหินนาโอะผลักมันอย่างสุดแรงและเดินไปตามทางจนถึงสุดทางมันเป็นทางตันแต่นาโอะก็ไม่สนอะไรจึงลองถ่ายภาพดูและก็มีประตูปรากฎออกมานาโอะลองหาทางเปิดมันออกและในที่สุดก็เปิดมันออกมาได้ภายในห้องมีแต่ศพคนตรงนั้นชินที่กำลังสลบอยู่ลุกขึ้นมา
“อะไรกันเนี่ย” “ชิน!!!” “นาโอะ!” นาโอะเข้าไปกอดชิน “น... นาโอะ” ชินถึงกับหัวใจเต้นรัว “ไม่เป็นไรใช่มั๊ยชั้นเป็นห่วงนะ”
นาโอะร้องไห้ออกมาและกอดไว้แน่น “เราออกจากที่นี่กัดเถอะ” ชินปลอบและลุกขึ้น
ทั้งคู่เห็นประตูอีกบานจึงเข้าไปสิ่งที่เห็นคือทะเลแต่จู่วิญญาณของชายหญิงคู่นั้นก็ปรากฎออกมา
“แกนี่แหละคือคนที่จะมาแทนเราได้. . .” วิญญาณชายพูดขึ้น “เราจะได้ไปจากที่นี่ซะที”
วิญญาณหญิงพูดขึ้น ชินและนาโอะช่วยกันจัดการสุดท้ายวิญญาณทั้งสองดวงก็กลายเป็นศพ
ชินจำสิ่งที่เขียนไว้ในหนังสือได้จึงนำศพของทั้งสองไปลอยในทะเล
ศพนั้นลอยไกลออกไปและจู่ๆเหล่าวิญญาณในนั้นก็แห่กันเดินออกมาและเดินไปตามทะเล


“อายะ เดี๋ยว!!!” วิญญาณชายหนุ่มคนเมื่อครู่พูดขึ้น
“อะไรอีกล่ะเราเลิกกันแล้วนี่นา” “ไม่นะอายะที่คุณเห็นน่ะเข้าใจผิด” “หรอเข้าใจผิดที่หลงรักคนอย่างแกล่ะสิ”
วิญญาณหญิงสาวตะคอกใส่ วิญญาณชายหยิบพวงมาลัยมาให้ “ผมกับน้องสาวผมทำมาให้คุณนะ” “น้องสาวหรอ”
“ใช่” เขาตอบพร้อมยืนให้อย่างจริงใจหญิงสาวเข้ามากอด “แล้วทำไมไม่บอกเล่าคนบ้า” “ถ้าบอกแล้วจะแปลกใจมั๊ยล่ะ”
“ฮิฮิ” ทั้งคู่กอดกันและกลายเป็นนกสีทองโผบินขึ้นสู่ฟากฟ้าไป


“ในที่สุดฝันร้ายก็จบลงซะทีสินะ”
นาโอะพูด “อื้ม” ชินตอบทั้งคู่ตื้นขึ้นและหลังจากนั้นก็ไม่ฝันแบบนี้อีกเลย
จนวันเปิดเทอม ในตอนเที่ยงเวลาทานข้าวของทุกคน “เฮ้ยไงชินเมื่อตอนปิดเทอมน่ะแกไปเดทกับรุ่นน้องนาโอะหรอ”
คาระถามชิน “เปล่านี่นา” “หรอจ๊ะ” คาระทำหน้าแปลกๆใส่และเอารูปขึ้นมา “นี่ไงกินไอติมถ้วยเดียวกันด้วย”
“เปล่านะนั่นแค่. . .” ชินหน้าแดง “ฮั่นแน่” คาระโชว์รูปขึ้นและบอก “นี่ทุกคนชินมีแฟนล่ะ”
“เฮ้ย!!! ” ชินร้องขึ้น “รุ่นพี่คะไปกินข้าวกันชั้นป่ะคะ ?”
นาโอะเปิดประตูออกและชวนชินไป “เอ้าๆ แฟนมาชวนแล้วเว้ย ไปเลยไป๊ เร็ว”
คาระผลักชินไป


The end

สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งให้อ่าน
+1ให้นะคะ^____^

จบอย่าง HAPPY ENDINGคร้าบ

คอมเม้นตอน 3
ชินอยากได้บีบีหรอนี่ ฮะๆๆ
ถึงจะเป็นในฝันแต่ก็ยังถ่ายรูปเอาไว้ - -

คอมเม้นตอน 4
จบแล้วๆ ดีใจด้วยจ้า จบเร็วจังเนอะ
เรื่องหน้าเดี๋ยวตามไปอ่านนะ ^^

แบบฟอร์ม

ชื่อ : เทกซัส
อยากเป็น : ตัร้าย เลวแบบโคตรเลวน่ะนะ
นิสัย : เลวเป็นที่ 1
อาชีพ : ไม่ขอบอกครับ

จะทันไหมเนี่ย - -^^

NR_inw พิมพ์ว่า:แบบฟอร์ม

ชื่อ : เทกซัส
อยากเป็น : ตัร้าย เลวแบบโคตรเลวน่ะนะ
นิสัย : เลวเป็นที่ 1
อาชีพ : ไม่ขอบอกครับ

จะทันไหมเนี่ย - -^^

มันจบไปแล้วคร้าบ