ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร

by IceDraGon Sat Apr 10, 2010 10:30 pm

มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น.
ที่วุ่นวายเอาการเมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย 80 กว่า
มารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ
และบอกว่าขอให้รีบหน่อยเพราะมีนัดตอน 09.00 น.

เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ
ผมก็ขอให้นั่งรอโดยผมรู้ว่าอย่างไรเสียก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมง กว่าที่จะถึงคิว
ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนี้ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย
ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผลให้ เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ

ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่
เอายาและวัสดุมาทำแผลให้ ขณะที่ตัดไู่ผมก็ถามว่า
มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงดูรีบร้อน
สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่าไม่หรอก
แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา

ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา
ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว และเธอเป็นโรค Alzheimer’s
ขณะที่คุยกันผมก็ลองถามดูว่าเธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า
เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว

ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า ‘แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้าถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม’
สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า
‘ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร’
ผมต้องกลั้นน้ำตา ขณะที่เดินจากไป ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า
‘นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการที่สุดในชีวิต’

ความรักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องของกายภาพหรือโรแมนติก
ความรักที่แท้จริงคือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
ได้เป็นมาตลอด รวมทั้งที่จะเป็น และที่จะไม่เป็นด้วย

คนที่มีความสุขที่สุดไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง
เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด

ผมขอบอกว่า ….
‘ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอดจากพายุฝน แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร’
(Life is not about how to survive the storm, but how to dance in the rain)

จาก [You must be registered and logged in to see this link.]