Fic Y : 1869 Love sour orange taste

Love sour orange taste

ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่สงบสุขมีชายหนุ่มผมสีไพลินหน้าตาหล่อเหลาใช้ได้นั่งรับลมอย่างสดชื่นและ…ความวุ่นวายก็เกิดขึ้น
’’สัปปะร๊ด~ สัปปะรด~ มานั่งอะไรตรงนี้จ้ะ ^O^” เสียงนกสีเหลืองตัวอ้วนกลมน่ารักร้องเพลงซึ่งเราก็รู้ดีว่าเป็นนกของใคร
“มีอะไรหรือครับ Hibird ^^++”
“ฮิบาริ ฮิบาริ ฮิบาริบอกว่ามัวนั่งหน้าโง่อะไรอยู่ได้เดียวก็ไม่สบายหรอก ^o^”
ขอบคุณที่เป็นห่วง -_-!!!
ฟุบ!!!
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอะไรเสียงของเขาซึ่งร่างกายเป็นหญิงสาวผิวขาวเนียนอมชมพูน่ารักสดใสสีผมสีไพลิน
“เดี๋ยวฉันจะไปแล้วล่ะ…ฝากบอกคุณเมฆาด้วยนะมาท่านมุคุโร่จะไม่ใช่ภาพมายาเปลี่ยนร่างกับฉันไปสักระยะ”
“ทำไมล่ะ”เสียงของบุรุษผมดำพูดขึ้นซึ่งไม่รู้ว่ามาแอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่
“คือ…เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้ค่ะ รู้เพียงแต่ท่านมุคุโร่ฝากจดหมายนี้ไว้ให้”หญิงสาวยืนซองจดหมายแล้ววิ่งหายไปทันที

บุรุษผมดำ ‘ฮิบาริ’ หยิบซองจดหมายขึ้นมาอ่าน
‘ ถึงฮิบาริคุง
ผมว่าผมจะไม่ใช้ภาพมายาสลับร่างกลับโคลมอีกต่อไปแล้ว
ลาก่อนครับ
ป.ล. ฝากสอน Hi – Bird ด้วยว่าช่วยเรียกชื่อผมให้ดีๆ หน่อยนะครับ’

พอเขาได้อ่านจดหมายเขาถึงกลับแทบช็อกดวงตาสีนิลเบิกโพล่งอย่างตกใจ
“หมายความว่าไง ?”
มุคุโร่ โกรธอะไรเขา ถึงหนีไปอย่างงั้น…

…หญิงสาวผมสีไพลินมองบุรุษผมดำอย่างสะใจ
“หึหึหึหึ ว่ายังไงล่ะครับ ฮิบาริคุงผมบอกว่าผมจะไม่สลับร่างกับโคลม แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ใช้ร่างโคลมนะครับ…”
มุคุโร่ในร่างโคลมพูดกับตัวเองเบา ๆก่อนจะเดินหายไป

ณ โกคุโยแลนด์
“หมายความว่ายังไงครับ คุณมุคุโร่…” จิคุสะถามมุคุโร่ในร่างโคลมอย่างแปลกใจ
“หมายความว่าผมจะใช้ร่างโคลมสักพักนะครับ แล้วจะเข้าใกล้ชิดกับฮิบาริคุง ผมจะได้ยึดร่างเขาได้สะดวกไงล่ะครับ หึหึหึหึ”
“เจ๋งจังเลยครับ คุณมุคุโร่ โฮ่ง! แผนนี้เจ๋งไปเลย โฮ่ง! ”
“คอยดูเถอะครับ ฮิบาริคุงผมจะยึดร่างคุณ”…ให้เป็นของเขาคนเดียว…คนเดียวเท่านั้น มุคุโร่คิดในใจเพราะเหตุผลที่เขาทำเรื่องอย่างนี้เพราะเขางอน
ฮิบาริที่เคยบอกว่า
‘Hi-Bird หน่ะจะเรียกชื่อคนที่สำคัญสำหรับฉันเท่านั้นแหละ’ คำเหล่านั้นวกวนอยู่ในหัวของเขา แต่ Hi-Bird ไม่เคยเรียกชื่อเขาสักครั้งเรียกแต่ สัปปะรด!!!
เขาจึงโกรธเขามากและเหตุการณ์ทะเลาะของเขาก็เริ่มได้ 4 วันแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น
ฮิบาริได้ออกมาสำรวจเมือง นามิโมริตามเดิมแต่วันนี้มีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงเมื่อมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งมารวมกลุ่มกันตรงตรอก ด้วยความที่เป็นนิสัยส่วนตัวเขาจึงจะเข้าไปแยกวงเหล่านั้น เขาเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่ได้ยินเสียงแซวดังขึ้น
“ว่าไงจ้ะน้องสาว….จะไปเที่ยวกับพี่ไหมจ้ะ”
“…”
“เฮ้ย! อย่าเงียบสิโว้ย!!!”
“หึหึหึหึ พวกคุณนี้ ป่าเถื่อนจริง ๆเลยนะครับ…รังแกผู้หญิงอ้อนแอ้นอย่างผม”
น้ำเสียงนี้ ของโคลมก็จริงแต่…มันเป็นจังหวะการพูดของมุคุโร่!!!
“อย่ามากวนประสาทฉันนะโว้ย…อย่ามาเรื่องมากจะไปกับฉันไหม!!!!”
“โอ้ย!!”แขนของมุคุโร่ถูกกระชากมุคุโร่ในร่างโคลมยังทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะอยู่ในร่างผู้หญิงแบบนี้
“เจ็บนะ!!!”
“อย่ามาสำออย…แกจะไปกับฉันไหม”
“พวกแกมาสุ่มหัวอะไรกันตรงนี้มิทราบ”เสียงอันเยือกเย็นของฮิบาริเอ่ยขึ้น ทำให้มุคุโร่เบิกตาโพล่ง
“ฮะ..ฮิบาริคุง…”ผู้ถูกเรียกหันมาหาต้นเสียง ก็ต้องหน้าแดงและตกใจเมื่อชุดที่โคลมใส่อยู่มันเป็นชุดกระโปรงสายเดี่ยวที่ยาวไม่ถึงเข่าพร้อมกับส่วนเปิดน่าอกเล็กน้อยสีขาว
“เฮ้ยใครวะ”1ในกลุ่มนั้นถามเพื่อน ๆ
“กรรมการรักษากฎระเบียบโรงเรียนว่ะ”เพื่อนของพวกมันตอบ
“มายุ่งเรื่องอะไรของฉันวะ”1ในนั้นถาม
“ฉันก็แค่เห็นพวกแกรวมกลุ่มกันเลยอยากจะเขามา….กำจัดขยะสังคม”
กลังจากนั้นไม่กี่นาทีที่ฮิบาริก็จัดการพวกนั้นเสร็จ แล้วพวกนั้นก็วิ่งหนีไป มุคุโร่ล้มลงนั่งไปที่พื้นอย่างตกใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”บุรุษผมดำถาม
“มะ..ไม่เป็นอะไรครับ”มุคุโร่ตอบด้วยน้ำเสียงตกใจและตื่นกลัว
…อยู่ในร่างผู้หญิงแบบนี้ไม่ดีเลย ไม่มีแรงทำอะไรสักนิด…
“แกเพี้ยนหรือเปล่าใช้ร่างผู้หญิงมาแต่งตัวแบบเนี้ย”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณสักหน่อย ผมแค่ไม่มีทางเลือกเท่านั้นเอง”
“ไม่มีทางเลือกอะไร แกเล่นแต่งตัวมายั่วพวกมันอย่างนี้เดียวสักวันแกจะโดนไอ้พวกนี้ลากไปทำอะไรต่อมิอะไร”
“ผมมีคุณแล้วผมจะกลัวอะไรล่ะ”มุคุโร่ถาม และเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาของฮิบาริ
“…”อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร แต่…แค่สบตาคู่สวยคู่นั้นทำให้เขาตกอยู่ในความหลงใหลในทันใด
“’งั้นผมขอตัวนะครับ…ผมรีบไปธุระ”มุคุโร่ลุกขึ้นและเตรียมเดินผ่านเขาไป
“ธุระอะไรของแก ”ฮิบาริจับข้อมือของมุคุโร่เอาไว้แล้วถาม
“ผมนัดคนเอาไว้นะครับ…ปล่อยได้แล้ว”มุคุโร่พยายามสะบัดมือของฮิบาริออกแต่ด้วยการที่อยู่ในร่างผู้หญิงจึงไม่ค่อยมีแรงเทียบเท่ากับผู้ชาย
“กับใคร”
“คุณสนใจด้วยเหรอครับ”
“ใช่”
“…”
“ก็…แกเล่นแต่งตัว…แบบนี้…”
“คุณ…”
“เอานี้ไปใส่ซะ”ฮิบาริถอดเสื้อกรรมการรักษากฎระเบียบออก แล้วนำไปคลุมร่างของโคลม (ซึ่งก็คือมุคุโร่)
“เอ่อ..”มุคุโร่ยังไม่ทันพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของมุคุโร่ก็ดังขึ้น
“ฮัลโล..”
(มุคุโร่เหรอมาถึงร้านกาแฟหรือยังฉันรอนานแล้วนะ แล้วได้ของที่นายฝากซื้อด้วยนา)ปลายสายคือ ดีโน่
“สักครู่นะครับตอนนี้ผมกำลังจะไป”
(อืม ๆ แต่ทำไมเสียงนายถึงเหมือนผู้หญิงจัง)
“ผมถึงฝากคุณซื้อของยังไงล่ะครับ -__-”
(อื้อ ๆเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ)
“เดี๋ยวครับ คาบัครโรเน่” ,มุคุโร่เอ่ยชื่อแฟมิลี่ของดีโน่จึงทำให้ฮิบาริหันมามองมุคุโร่ทันที
“เจ้าม้าพยศงั้นเหรอ”
“เอ่อ..”
(อ้าวเคียวยะก็อยู่ด้วยเหรอ)
“ครับตอนนี้ผมอยู่กับฮิบาริคุงครับ แต่ไม่ต้องคิดมากนะครับเดี๋ยวผมกำลังจะไปแล้ว”
คำว่า ‘ไม่ต้องคิดมาก’ ที่ออกมาจากปากของมุคุโร่ ทำไมถึงพูดคำนั้นออกมาจากปากของมุคุโร่ มุคุโร่กับเจ้ามาพยศมีอะไรกัน
ฮิบาริหมดความอดทนจึงแย่งโทรศัพท์ของมุคุโร่มา
“เอามานะครับฮิบาริคุง!!!”มุคุโร่พยายามเอาคืนแต่อีกฝ่ายกับไม่ฟัง แถมแย่งโทรศัพท์ไปคุยอีกต่างหาก
“เจ้ามาพยศ…มีอะไร”
(อ้าวเคียวยะ พอดีฉันกับมุคุโร่เรานัดกันมาทานกาแฟ แต่เคียวยะมีอะไรกับฉันหรือเปล่า)
ทานกาแฟ กับเจ้าม้าพยศยอมไป แต่ทีกับเขากับบอกว่าไม่ว่าง ไม่ไว้ใจ
“แก”
(อ้อ เคียวยะโทรศัพท์เครื่องนี้อย่าเอาของมุคุโร่ไปล่ะ พอดีมันเป็นของฉันเครื่องของมุคุโร่อยู่กับฉันนะ เดี๋ยวเข้าใจผิด)
แกรก!!!
ไม่ใช่เสียงอะไรแต่เป็นเสียงของโทรศัพท์ที่ถูกฮิบาริขย้ำด้วยมือเปล่าจนแหลกแล้วฮิบาริก็โยนมันไปกองอยู่ที่พื้น
“ทำอะไรของคุณครับ ฮิบาริคุง นั่นมันของ คาบัครโรเน่นะครับ”มุคุโร่ทำหน้าตาตกใจ
“มานี่!!”
ฮิบาริพลักมุคุโร่ไปที่กำแพงอย่างโมโห
“โอ้ย!!”ร่างบางร้องด้วยความเจ็บปวด และพยายามหนีคนที่อยู่ตรงหน้าแต่ความรวดเร็วของฮิบาริที่เร็วเหนือกว่าได้นำแขนทั้ง 2 ข้างกักมุคุโร่เอาไว้
“คุณจะทำอะไร”
“…”อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยืนหน้าเขามาใกล้จนปลายจมูกชิดกัน ลมหายใจรดใส่ปลายจมูกของกันและกัน
เพี้ยะ!!!!
ฝ่ามืออันรวดเร็วของมุคุโร่ฝาดลงไปที่แก้มขาว ๆของฮิบาริพร้อมกับถอดเสื้อของเขาคืน ทิ้งมันไว้ที่พื้นและจังหวะนั้นมุคุโร่ก็ออกมาจากการกักกุมของเขาได้แต่วิ่งไปแค่ไม่กี่ก้าวมุคุโร่ก็ล้มลงไปที่พื้นอย่างหมดแรงเสียแล้ว
สติของมุคุโร่กำลังพล่ามัวจนมืดสนิทลงโดยที่ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

ร่างบางนอนอยู่บนเตียงขนสัตว์ที่แสนนุ่ม หน้าแดงเพราะพิษไข้ ลมหายใจถี่และรวดเร็วซ้ำไปซ้ำมา
ฮิบาริมองคนตรงหน้าที่นอนเพราะพิษไข้อย่างเป็นห่วง
…เมื่อวาน มุคุโร่ไปทำอะไรมา ถึงได้ไม่สบายอย่างนี้…
ฮิบาริค่อย ๆเอาผ้าชุบน้ำมาโปะหน้าผากของมุคุโร่อย่างช้า ๆ
“อื้อ >_<~ เย็นนะ”มุคุโร่ร้องขึ้นและพยายามหลบผ้าเย็น ๆที่ฮิบาริจะเอามาเช็ด
“อยู่นิ่ง ๆสิเดี๋ยวก็ไม่หายตัวร้อนหรอก”ฮิบาริบ่นด้วยความเป็นห่วง
“ฮะ…ฮิบาริคุง”ร่างบางยกตัวเองขึ้นจากเตียงและยิงคำถามใส่
“ผมอยู่ที่ไหนครับ”
“บ้านฉันเอง”
“หา”
“ทำไม…แกจะกลัวอะไร”
“ขอโทษนะครับ…แต่ผมมีธุระ”
มุคุโร่ทำท่าจะออกจากเตียงแต่ ฮิบาริขว้าเอวของมุคุโร่เอาไว้ (อย่าลืมว่ามุคุโร่ใช้ร่างโคลมนะ ป.ล. สาเหตุที่ต้องใช้ร่าง อ่านต่อไปเดี๋ยวก็เจอ -U-)
“โอ้ย!!!” พ่าง!! พ่าง!!
“เฮ้ย!!”มุคุโร่ร้องด้วยความตกใจเพราะ ณ บัดนี้เขานั่งอยู่บนตักของฮิบาริ
“O/////Oคุณ…”
“เอ่อ…โทษที…ฉันแค่”
มุคุโร่ไม่รอให้ฮิบาริพูดจบ เขารีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที ฮิบาริพยายามวิ่งตามมาแต่ก็พบว่า มุคุโร่หายไปเสียแล้ว

ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ดีโน่นั่งรอมุคุโร่จนทนไม่ไหว ติดต่อก็ติดต่อไม่ได้ สงสัยโทรศัพท์คงโดน เคียวยะขย้ำทิ้งไปแล้วมั้ง หึงโหดสุดยอด -_-;;;
ก๊อง~ก๊อง~
เสียงกริ่งของประตูร้านดังขึ้นทุกคนหันมามองคนที่เขามาใหม่เป็นหญิงสาวร่างบางผิวขาวเนียนอมชมพูผมสีไพลิน เข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่สดใสอย่างเป็นมิตร ทุกคนมองมาที่มุคุโร่อย่างสนใจผู้ชายหลายคนตกอยู่ในความหลงใหล แต่มุคุโร่เดินอย่างสง่าไปที่โต๊ะ ที่มีดีโน่นั่งรออยู่
“อ้าว โคลมเองเหรอ มุคุโร่ไม่ว่างหรือไง”
“หึหึหึหึ คุณนี่เป็นคนที่มองคนไม่ออกเลยนะครับ ผมเนี่ยแหละ โรคุโด มุคุโร่”
“หา o_O”
“หึหึหึหึ ผมบอกคุณแล้วนะครับว่าจะบอกคุณว่ามีปัญหาทางด้านเรื่องพลังของผมกับโคลม”
“อย่าบอกนะว่า”
“ไม่เกิดอะไรขึ้นกับโคลมหรอกเพียงแต่…”
“…”
“ตอนนี้มีร่างโคลม 2 ร่าง ร่างหนึ่งเป็นของโคลม ส่วนร่างนี้…ดันกลายเป็นของผม”
“หรือว่าภาพมายาของนาย”
“เนตรปรภพ ของผมเกิดการแบ่งพลังเป็นสองส่วน ซึ่งอยู่ที่ตาของผมและโคลม มันจึงทำให้ร่างกายโคลมอักร่างหนึ่งปรากฏมาด้วยแล้วจิตของผมจึงมาอยู่ร่างนี้ยังไงหล่ะครับ”
“แล้วตัวนายที่เวนดีเช่ หล่ะ”
“ยังอยู่ครับ แล้วยังมีจิตส่วนหนึ่งหลงเหลืออยู่ด้วยทำให้ร่างกายของผมที่อยู่ที่เวนดีเช่มีชีวิตอยู่…”
“มัน…แปลกมาก”
“ครับ…แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น”
“แล้วมันคืออะไรหล่ะ”
“ผมหน่ะ….ไม่ได้อยากอยู่ร่างนี้สักหน่อยมันดูไม่มีเรี่ยวแรงและพลังมหาศาลเหมือนตอนผมอยู่ในร่างผู้ชายนะครับ TT^TT”
มุคุโร่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ดีโน่จึงเอากระดาษทิชชูมาซับน้ำตาให้
“เอาน่าทนไปอีกหน่อยละกัน อยู่ในร่างนี้นายก็น่ารักดีนี้”
“ครับ”
“แล้วโคลมล่ะ”
“ตอนนี้อยู่ที่โกคุโยแลนด์ครับผมให้ เคนกับจิคุสะ ดูแลให้อยู่ครับ”
“’แล้วนายไม่กลับไปที่โกคุโยแลนด์เหรอ”
“ผมยังไม่อยากกลับไปเลยครับ อยู่ในร่างนี้มันก็…-_-;;;”
“555+ งั้นนายไปพักที่โรงแรมกับฉันก่อนแล้วกันนะ”
“คุณคงไม่หลอกผมใช่ไหมครับ”
“อย่าลืมสิว่านายเป็นผู้ชาย”(ฉันไม่วิปริตเหมือนนายกับเคียวยะหรอกนะ -_-;;;)<<<(คนเขียนไม่ได้ตั้งใจด่านะ อยากแต่งให้มันเหมือนจริง T/ \Tกราบขอโต้ด )
“ผมเชื่อคุณก็ได้”
“อื้อ ^^”(เจตนาบริสุทธิ์)
“ขอบคุณครับ”
“งั้นไปกันเลยดีกว่า จะได้ให้ของที่นายฝากซื้อที่ห้อง”
“ครับ”
ดีโน่จูงมือมุคุโร่ออกมาจากร้าน มุคุโร่ยิ้มอย่าน่ารัก[(น่ากินด้วยนะ ลองคิดเองจิ โคลมตอนยิ้มเหมือนมุคุโร่ที่ ยิ้มอย่างน่ากิน)<< งงครับท่าน -_-;;]
ระหว่างนั้นที่ดีโน่จูงมือมุคุโร่ขึ้นรถไปด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม เขาบุรุษผมดำ ฮิบาริ ยืนมองภาพนั้นอย่าง โหวง ๆ มุคุโร่ไปกับเจ้าม้าพยศ ไปทำอะไรกัน
ฮิบาริจึงตัดสินใจติดตามไป

ณ โรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่ง >>> ห้อง ๆหนึ่งในโรงแรม

“ว้าวววว ห้องของคุณนี่สวยจังเลยนะครับ”เสียงของมุคุโร่ ที่เป็นเสียงของโคลม <<< งงอีก
“แหงหล่ะ มันห้องของฉันนี่หน่า ฮะฮะ”
“งั้นผมนอนตรงโซฟาก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องหรอก นายมาอยู่แปปเดียวนี่นอนบนเตียงไปเหอะ”
“แล้วถ้าผมขออยู่นาน ๆหล่ะครับ” มุคุโร่สบตากับดีโน่
“…”ดีโน่เงียบไม่ตอบอะไรเพียงแค่สบตากลมโตสีสวยคู่นั้นทำให้เขาแทบมองไม่เห็นอะไรนอกจากเธอ…
เดี๋ยวๆๆๆๆ มุคุโร่หน่ะเป็นชายนะอย่าไปหลงสเน่ห์สิ!!!!.
“( _< )( >_< )( >_ )”ดีโน่สะบัดหน้าอย่างคลั่งเมื่อคิดว่าตัวเองมานอนกับผู้หญิง ถึงจะเป็นแค่ร่างกายก็เถอะนะมันก็เกิดอาหารนิดนึงแหละ -_-;;;
“มุคุโร่”
“ครับ”มุคุโร่ตอบตอนนี้มุคุโร่ไปนั่งอยู่ที่โซฟาเมื่อไหร่ไม่รู้เมื่อกี้ยังยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องนอนอยู่เลย เขาจึงเดินไปนั่งข้าง ๆมุคุโร่
“ฉันว่าฉันไปซื้ออีกห้องหนึ่งดีกว่านะ”
“ทำไมหล่ะครับ”
“เอ่อ”
“คุณรังเกียจผม”
“เปล่า ๆ ไม่ใช่นะแค่ฉันคิดว่าฉันอาจจะทำอะไรนายก็ได้”
“…”
“ก็นายอยู่ในร่างผู้หญิงแบบนี้…ฉันกลัว…กลัวที่จะทำอะไรนายไปมากกว่าคำว่า ‘ครู’ ที่เขาทำกัน”
“ครู...”
“ก็ฉันเป็นครูสอนพิเศษของ เคียวยะ นี่หน่าก็ควร อยู๋ในฐานะของครู ตอนอยู่กับนายด้วย”
“เกี่ยวอะไรหล่ะครับ เขาจะมีครูสอนพิเศษเป็นคุณดีโน่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”
“หมายความว่าไง”
“ก็แค่บอกคุณให้เขาใจว่า ผมหน่ะไม่ได้คิดว่าคุณเป็นครูสักนิด ถึงจะอายุมากกว่าก็ตาม”
“…”
“Penso che io sono con voi una chiave che può essere credibile.”
“…!!!!”
“เข้าใจแล้วสินะครับ…”
“นาย…”
“ตอนนี้ คุณอยากทำอะไรผมหล่ะ…”
“ไม่หรอกมันเป็นไปไม่…”ไม่ทันที่ดีโน่จะพูดจบปากของเขาก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากของมุคุโร่อย่างรวดเร็วมือบอบบางสอดเข้าไปที่ไรผมของดีโน่ เรียวลิ้นสัมผัสซึ่งกันและกัน มุคุโร่เลื่อนขึ้นไปนั่งบนตักของดีโน่ทั้งสองคนจูบกันอย่างเนิ่นนาน พร้อมกับมือของดีโน่โอบรอบเอวบางของมุคุโร่(อย่าลืมว่าร่างเป็นโคลม) มุคุโร่ถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า ดีโน่จัดการผลักมุคุโร่ลงไปนอนที่โซฟาก่อนที่ร่างของตัวเองจะทับลงไป ปลายจมูกแตะซึ่งกันและกันสัมผัสร้องแรงเมื่อกี้มันยังติดใจของเขาทั้งสอง ปลายจมูกของดีโน่เริ่มไปคลอเคลียที่แก้มของมุคุโร่ เลื่อนต่ำลงไปอีกที่ซอกคอขาว ๆไม่เพียงแต่ริมฝีปาก มือของดีโน่เลื่อนไปปลดสายเสื้อให้มาตกอยู่ที่ข้อพับแขนของมุคุโร่…ร่างบางไม่ขัดขืนแต่กับอยู่นิ่ง ๆราวกับถูกบังคับเพราะไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เขาคิดว่าเขาไร้ประโยชน์ อยู่ในร่างนี้ให้เขาทำร้าย ดีแล้วหล่ะ… มุคุโร่ก็เริ่มบีบน้ำตา ระหว่างนั้นที่ดีโน่กำลังเคลิบเคลิ้มที่ ไม่อาจหยุดตัวเองได้ ไม่รู้เลยว่าเขากำลังตกอยู่ในสถานะการณ์ที่กำลังทำร้ายผู้เยาว์อยู่
พลัก!!!!
เสียงทอนฟาฟาดไปที่หัวดีโน่อย่างแรง
“โอ้ย!!!” ดีโน่ร้องลั่นและ มุคุโร่ยันตัวขึ้นจากโซฟาพร้อม กับที่กำลังเช็ดน้ำตาและใส่สายเดี่ยวให้เรียบร้อย แต่ดีโน่ไม่เห็นและได้สลบไปแล้ว(ก็ไม่มีลูกน้องหนิเนอะ)
“ฮึก…”
“รู้ตัวว่าอยู่ในร่างผู้หญิงก็ยังมาอีกนะ”
“ฮึก…ฮิ...ฮิบาริ..คุง”เสียงคนที่ฮิบาริตักเตือนร้องไห้และพูดอย่างหมดแรง
“บัดซบจริง ๆ”ฮิบาริ สบถออกมาเบา ๆ พร้อม กับถอดเสื้อนอกไปให้มุคุโร่ที่กำลังใส่เสื้อทีแทบไม่ได้บังผิวขาว ๆส่วนไหนเลย
“กลับไปบ้านฉันก่อนอยู่กับไอ้ม้าบ้ากามอย่างเนี้ย เดี๋ยวโดนกินอีกถ้าฉันมาไม่ทัน…รู้ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น!!!”ฮิบาริว่าพร้อมจูงมือมุคุโร่ออกไป
“ปล่อยผมนะ!!!! ผมจะไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว พวกคุณเห็นว่าผมเป็นแค่ผู้หญิงแล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ พวกผู้ชายหน่ะเวลาเห็นผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทุกคนนั้นแหละ!!!!”มุคุโร่พูดพร้อมสะบัดมือออก น้ำตาที่เอ่อลนเต็มตาและทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย
“นายรู้จักฉันมานานเท่าไหร่แล้ว”
“ฮึก…”
“ถ้าฉันทำอะไรนาย…ทำไมนายไม่สู้หล่ะ”
“ผมมีพลังซะที่ไหนหล่ะ!!!! ร่างนี้หนะ เป็นแค่ส่วนหนึ่งของจิตที่แท้จริงของผมเท่านั้นแหละ!!! ตัวผมน่ะอยู่ที่เวนดีเช่!!!!”
“…”ฮิบาริเงียบรับฟังการปลดปล่อยของมุคุโร่อย่างเงียบเงียบ
“ร่างนี้เป็นแค่จิตส่วนหนึ่งของผมเท่านั้นแหละ!! กวันหนึ่งผมก็ต้องกลับไปเป็นผู้ชาย แล้วทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คุณก็ต้องรังกียจ!! รังเกียจ!! ที่เคยยุ่งกับผม ทั้ง ๆที่รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย แล้วถ้าผมออกมาจากคุกได้หล่ะ!!! ทุกคน!!! ทุกคน!! ก็ต้องรังเกียจผม!!! แล้วคนพวกนั้นจะคิดยังไงกับผม!!!”
มุคุโร่พูดจนหมดแรงเกือบเซจนล้มลงไปข้างหน้า แต่มีแผ่นอกของผู้ที่รับฟังการ ปลดปล่อยของเขามารองรับเอาไว้ ก่อนที่สติมุคุโร่ จะพล่าเลือนคำพูดหนึ่งก็ออกจากปากของ มุคุโร่
“ฮิบาริคุง…”
“…”
“อย่าทิ้งผมไปนะครับ…”
การพูดของมุคุโร่สิ้นสุดลงไปแค่นั้น
ก่อนที่ฮิบาริจะได้ยินเสียงของดีโน่
“นี่เคียวยะ ฉันอุตสาห์ช่วยนายนะ (#-_-;;;)”
“ขอบคุณ”
“ไม่เห็นต้องตีกันจริง ๆเลยนี่ T^T”
“ก็คุณเล่นจูบของๆผมจริงๆคุณก็คงต้องโดนจริงๆ แฟร์ดีนะ”
“(#-_-;;;)”<< แรงหึงสุดยอดเลยนะนายเนี่ย
“ผมจะลบ รอยจูบของคุณออกจากปากของมุคุโร่”
“(#-_-)”
“ไปหล่ะ (‘ ‘)”
“เฮ้ยๆๆๆๆ”
โดดเดี่ยวเดียวดาย~
“แต่ว่า…มันก็ดีเหมือนกันแฮะ ^_^”
ไม่ทันไรดีโน่รีบวิ่งไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วกด -Dojin Fic Y- ว่ะฮ่ะฮ่าๆๆ *O* เขาเริ่มติดตาม การ์ตูนและฟิค Y ตั้งแต่นั้นเป็นต้นไป -_-…!!!!

ณ บ้านของฮิบาริ
มุคุโร่นอนสลบอยู่บนเตียงนุ่ม ๆอย่างอ่อนเพลียดวงตากลมโตปิดสนิท
แสงประกายสีชมพูเริ่มสาดสองออร่าออกมาจากใบหน้าของ มุคุโร่ ป.ล. จินตนาการของฮิบาริ -_-
“หึ เป็นบ้าอะไรของเรานะ =__=…!!!”